Wall Street Journal muhabirleri, yeni kitaplarında Suudi Arabistan’ın Yemen’e yönelik saldırısına zar zor değinerek, kendi hükümetlerinin suç ortaklığına karşı mücadelede Batı medyasının daha geniş, sistematik başarısızlığına dikkat çekiyor.
Kan ve Petrol: Suudi saray dedikodusu, oryantalizm ve MBS’nin görünmez savaşı
Wall Street Journal muhabirleri, yeni kitaplarında Suudi Arabistan’ın Yemen’e yönelik saldırısına zar zor değinerek, kendi hükümetlerinin suç ortaklığına karşı mücadelede Batı medyasının daha geniş, sistematik başarısızlığına dikkat çekiyor.
Donald Trump’ın ABD’nin başkanı olarak Suudi Arabistan’a 2017’de yaptığı ilk yurtdışı gezisinde öyle kalıcı bir görüntü verildi ki, Trump, yanında Suudi Arabistan Kralı Salman ve Mısır Cumhurbaşkanı Abdül Fettah el-Sisi, elleri anlamı açıklanamayan veya amacı olan parlayan bir küreye yerleştirilmiş olarak göründü. Fotoğraf hemen viral oldu ve dünya çapında bir şaşkınlık ve alay karışımıyla ortaya serildi.
Suudi Veliaht Prensi Muhammed bin Salman’ın (yaygın olarak MBS olarak bilinir) yükselişi üzerine yeni bir kitaptan, başkanların ve kralın ayakta durdukları vandalizmin merkezi gösterilen yerin aslında bir otel lobisi olduğunu biliyoruz, fotoğraf operasyon amacıyla aceleye getirilmişti.
Bu, totaliter devlet şiddeti ve baskısına karışan üç liderin zaten aşikâr olan saçmalığını birleştiriyor ve ciddiyetle aşırılık karşıtlığına derin bağlılıklarını taahhüt ediyor. Şüphesiz acımasız bir iktidar biçimini yeniden markalamayı deneyen ve başaramayan ucuz, sığ bir hile olarak, olay bugüne kadar Suudi veliaht prensinin egemenliğinin bundan daha sembolik olmasıydı.
Biriktirme gücü
MBS’nin yükselişi artık tanıdık bir hikaye. Kral Selman Ocak 2015’te tahta geçtikten sonra, küçük oğlu Muhammed’i savunma bakanı rolüne atadı. Ardından hükümetin tepesine hızlı bir şekilde manevra yaparak güç topladı ve rakiplerini yol boyunca tek tek acımasızlıkla tutuklattı.
Şimdi krallığın fiili hükümdarı, babasından uzak bir figür alan MBS, sosyal ve ekonomik “modernleşme” ve “reform” olarak sunulan saldırgan bir politika gündemi izledi. Her şeyden önce, Ekim 2018’de muhalif gazeteci Cemal Kaşıkçı’nın uşakları tarafından öldürülmesiyle mafya benzeri haydutluğuyla ün kazandı.
Wall Street Journal’dan Bradley Hope ve Justin Scheck, yeni kitapları Blood and Oil’de (Kan ve Petrol), önemli kaynaklarla yapılan kapsamlı röportajlara dayanarak, MBS’nin yükselişinin oldukça okunabilir bir içyüz açıklamasını veriyor. İyi bilinen bir anlatı, yön değiştiren anekdotlar ve göz alıcı detaylarla zenginleştirilir ve detaylandırılıyor.
Prensin yükselişini nasıl planladığını, Suud hanedanındaki rakip güç merkezlerini nasıl etkisiz hale getirdiğini ve Suudi elitleri arasındaki yozlaşmış uygulamalara son vermek için kendini göstermeye hevesli bir adamın göz kamaştırıcı gösterişini daha yakından öğreniyoruz.
Kan ve Petrol, standart oryantalist çerçevesinden asla tam anlamıyla kaçınılmaz ve çoğu zaman yeniden üretilen, yani veliaht prensin geri kalmış bir Arap ülkesini aydınlanmış batı standartlarına çekmeye çalışan MBS’nin öyküsüdür.
MBS bu mecazları kendi lehine seferber etti. Halkla ilişkiler anlatısının çekiciliğini doğrudan batılı siyasal sınıfın şovenizmine ve ırkçılığına uyarlayarak, kendisini yüceltilmiş egosuyla kültürel olarak sindirilmiş bir toplum arasında yalnızca kendisinin düzeltebileceği benzersiz bir ileri görüşlü muhatap olarak sunuyor.
Otoriter yönetimi sürdürmek
Filistinli bilim insanı Edward Said’in bize ilk kez gösterdiği gibi, modern Batı ile geri kalmış doğu arasında yan yana duran ikili, Batı gücünün Arap çoğunluk dünyasına yansıtılmasında uzun süredir meşrulaştırıcı bir rol oynadı.
Modern bağlamda, otoriter yönetimin sürdürülmesinde ve bölgenin hükümdarlarının gerçek reformun tabandaki ajanlarını ezmesine yardım etmede ABD ve İngiltere gibi ülkelerin oynadığı belirleyici rolü gizler. Söylem, otoriterliği kültürel bir özellik olarak Orta Doğu’ya görünür kılıyor, silah trafiği ve iç güvenlik hizmetlerinin eğitimi devam ederken bile Batı, masumiyetini sürdürüyor.
Kitabın Yemen halkına kayıtsızlığı, Hope ve Scheck’in kaynaklarını çıkardığı insan sınıfının ilgisizliğini yansıtıyor.
Arap Yarımadası’ndaki otoriter yönetim, esasen bölgenin yönetici sınıfları ile Batı arasındaki on yıllarca süren gizli anlaşmalar nedeniyle aşağıdan kaynaklanan ve tekrarlanan zorluklar karşısında ayakta kalmıştır. Hope ve Scheck, modern seçkin politikacılar, fon yöneticileri, CEO’lar ve askeri üst düzey subaylar içinde rahatça hareket eden bir veliaht prensin resmini sunuyor.
Eski Birleşik Krallık Başbakanı Tony Blair’den eski CIA direktörü David Petraeus’a, SoftBank’ın sahibi Masayoshi’nin Oğlu’na kadar bir dizi karakter, kişisel açgözlülük, cılız saflık veya ikisi bir arada karışım yoluyla satış görüşmesine yöneliyor. Günün çok geç saatlerinde, özellikle de Kaşıkçı cinayetinden sonra, en azından bazıları için, gergin bir huzursuzluk hissi ortaya çıkıyor.
Politika hataları
Yazarlar genellikle veliaht prensin mesleki yetenekleri olarak tanımlanabilecek şeye dikkat çekiyor:
Sıkı çalışması, rakamlara kafa tutma ve tek düşünceyle stratejik bir vizyon arayışı. Ancak bu görüntü, anlatıda ortaya çıkan politik başarısızlıkların uzun listesinde huzursuzca oturuyor.
Yemen’deki müdahalenin kısa sürmesi ve kararlı olması gerekiyordu, ancak yarım on yıllık bir bataklığa saplandı. Katar’a uygulanan abluka, Lübnan’ın başbakanını kaçırarak Hizbullah’ın etkisini ortadan kaldırmaya yönelik başarısız girişim gibi, güçten ziyade iktidarsızlığı da gösterdi.
En kötüsü, veliaht prensin tüm ekonomik stratejisinin ana planının çöküşüydü. Suudi ekonomik çeşitlendirmesinin, resmi petrol devi Aramco’nun bir kısmının uluslararası flotasyon yoluyla doğrudan yabancı yatırımla finanse edilmesi gerekiyordu. Sonuçta flotasyon yereldi, öncelikle Suudi ve bölgesel sermayeyi cezbetti ve (Aramco’nun büyüklüğü göz önüne alındığında ne kadar kârlı olursa olsun), öngörülen rakamlara hiç benzemedi.
Hope ve Scheck’e göre bu, Suudi petrol yetkilileri tarafından en başından beri yaygın olarak tahmin edilen sonuçtu.
Suudi Arabistan’ın Rusya ile bir petrol fiyatı savaşı başlatma kararıyla 2020 baharında, koronavirüs salgınının tetiklediği tarihi bir küresel talep çöküşüne denk gelen başarısızlık hikayesi sona erdi. Krallığı petrole olan bağımlılığından kurtarmayı başaramayan MBS, bir başka ateşli ve yanlış hükümden hareketle ulusal petrol gelirini düşürdü. Ve Suudi halkının uzun vadeli rızasını sağlamak için gereken yabancı sermayeyi çekme girişimlerinde başarısız olunca, bunun yerine bir kemer sıkma turu daha olacaktı.
Kraliyet ayrıcalığının patolojileri
Yazarların da belirttiği gibi, MBS’nin amacı ülkeyi asla tebaasının yararına “modernize etmek” değildi. Daha ziyade, amacı devlet iktidarını toplamak, ülkenin gençliğini sosyal reformlar yoluyla satın alarak Suudi “baharını” engellemek, bunu muhalefete karşı hafif şiddetli bir baskı ile dengelemek ve Suud yönetimini iktidarda tutmak için ekonomiyi çeşitlendirmekti. Petrol dönemi krallık kurallarını sağlamlaştırmak için bir strateji olarak, kendi bozuk, otoriter parametreleri içinde genel olarak sağlam bir yöntemdir.
Ancak Kan ve Petrol ile pekiştirilen fotoğraf, ağırlığını sadece etrafa saçarak kendi yolunu bulmaya alışmış ve başka herhangi bir yaklaşımı uygulayacak zeka ve beceriden yoksun bir veliaht prensin fotoğrafıdır. Şu anda bile MBS, rejiminin yabancıların iyi niyetine olan güvenine bağlı orta gelirli bir ülkenin hükümdarından başka bir şey olmadığını uluslararası anlamda kavrayamıyor gibi görünüyor.
Ya kendi yönetiminin ya da rejimin kendisinin bu yönetim tarzını uzun vadede ayakta tutup tutmayacağı henüz belli değil. Aksi takdirde, sonun hızlandırılmasında büyük rol oynayan kraliyet ayrıcalığının patolojileri olacaktır.
Hope ve Scheck, araştırmacı gazetecilik alanında tüm bu unsurları odak noktasına getiren değerli bir egzersiz yaptı. Ancak sarsıcı bir ihmal var: Yemen’in iç savaşına müdahale, bugüne kadar Bin Selman’ın yönetiminin en önemli eylemi olmasına rağmen, neredeyse hiç tartışılmıyor.
Anlatılmamış hikayeler
BM ve dünyanın en saygın STK’ları tarafından belgelenen Suudi koalisyon bombardımanı, sivil hedeflere yönelik yaygın ve sistematik saldırılar yoluyla savaşın on binlerce kayıplarının çoğundan sorumludur.
Suudiler ve onların Emirlik müttefikleri tarafından ülkeye uygulanan abluka, beş yaşın altındaki 85.000 çocuğun açlıktan veya önlenebilir hastalıktan öldüğü tahmin ediliyor. Bu, dünyanın en kötü insani felaketinin önde gelen sebebidir. Milyonlarca kişi kıtlığın eşiğinde sallanıyor.
Bunun için, tarih MBS’yi bir savaş suçlusu olarak suçlayacak ve onun vazgeçilmez aksesuarları olarak silah sağlayan Batılı devletler olacaktır. Yine de 300 sayfadan fazla olan bir kitapta, sadece dört sayfa esasen Yemen’e odaklanıyor, tam aksine birkaç kısa söze itiliyor.
Bu sayfalar, Suudi müdahalesinin insani bedeli hakkında çok az fikir veriyor ve bunu, İran’a karşı yanlış yönetilen bir ulusal savunma eylemi olarak tasvir ediyor. Bu da Riyad için biraz cömert olan olayların bir versiyonu.
Kitabın Yemen halkına kayıtsızlığı, Hope ve Scheck’in kaynak topladığı insan sınıfına ilgisizliğini yansıtıyor. Bu, Batı medyasının izleyicileri hükümetlerinin suç ortaklığı konusunda uyarmadaki tam olarak daha geniş sistematik başarısızlığının çarpıcı bir örneğidir. Suudi bombalama ve ablukasının kesintisiz devam etmesine izin veren bir başarısızlık.
Müstehcen saray dedikoduları bir yana, gerçekten anlatılması gereken bu hikaye olmalıydı.
Kaynak: Middle East Eye
